Σε σωρό από πέτρες μετατράπηκε το μικρό λευκό ξωκλήσι της Παναγιάς Γραφιώτισσας που ακουμπούσε στο κύμα σε μια από τις πιο όμορφες και απόμερες παραλίες της Ψερίμου.
Το εκκλησάκι, κατάλοιπο της Παλαιοχριστιανικής εποχής –ότι είχε απομείνει από την διάβρωση που είχε υποστεί από τη θάλασσα- ήταν το σήμα κατατεθέν της ακρογιαλιάς και φωτογραφίες του υπάρχουν σε όλα τα ταξιδιωτικά αφιερώματα στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, όπως επίσης και λεπτομερείς αναφορές για την ομορφιά και τον συμβολισμό του.

Παραλία Γραφιώτισσας δεκαετία του 1920 (από το βιβλίο του Σκεύου Ζερβού «Εικονογραφημένη Δωδεκάνησος και η Δ΄των Ελλήνων Εθνοσυνέλευσις» τόμος α’- έκδοση 1930)
Η Παναγιά Γραφιώτισσα ορθώνονταν ακριβώς πάνω στην ακτή, μια μικρή παραλία με άμμο και χαλικάκι και πολύ καθαρά νερά, στην οποία φτάνει κανείς μετά από πεζοπορία περίπου 40 λεπτών από το λιμάνι του νησιού!
Ήταν αναμενόμενο ως είχε. Το ερώτημα αν θα μπορούσε να γίνει κάποιου είδους αντιστήριξη θα αιωρείται, αφού ουδείς από σκέφτηκε ( ούτε ο γράφων ), ουδείς ασχολήθηκε. Το σίγουρο είναι ότι χάθηκε ολοκληρωτικά ένα εμβληματικό μνημείο της εποχής και – σε προσωπικό επίπεδο – ένα αξιοσημείωτο σημείο αναφοράς των νεανικών καλοκαιριών μου.